Van Vietnam naar de killing fields in Cambodja
10 April 2016 | Cambodja, Phnom-Penh
Helloooo,
Onze vorige blog is inmiddels alweer bijna een maand geleden dus het is hoog tijd voor een update. Het begint een cliché verhaal te worden maar in deze ruime drie weken hebben we alweer zoooveel meegemaakt dat ik me best ga doen om het kort te houden.
Na ons vorige verhaal zijn we met onze bikes verder naar het zuiden van Vietnam gereden. Na het plekje Phong Na in het midden van Vietnam hadden we twee opties voor naar het zuiden: De oosterlijke en westerlijke Ho Chi Minh trail. We hadden al veel verhalen gehoord dat voornamelijk de westerlijke route onwijs mooi was, dus besloten deze te nemen. Zoals op elke reisdag besloten we tot welk plekje we die dag ongeveer wilden komen en zijn na te tanken op pad gegaan. We hadden allebei nog maar een beetje water bij ons maar besloten toch te gaan rijden omdat we onderweg net als altijd toch wel wat kleine shops zouden tegenkomen... Toch??? Niet dus... Een geluk voor ons dat we die ochtend nog hadden getankt want de route die wij namen was een weg door hoge bergen, met ontelbaar veel bochten. Toen we de kaart wat gedetailleerder bekeken bleek deze weg ook nog is 200 km te duren. Gelukkig deden onze bikes het goed want het zou op zn zachtst gezegd nogal kut zijn als er hier wat zou gebeuren.... En uiteraard, na 2 uur rijden, lekke band. Geen spullen bij ons, maximaal om het kwartier kwam je eens iemand tegen en voor de rest overgeleverd aan de natuur.... Zo erg was het gelukkig ook weer niet want we hadden tenslotte nog een bike. Ik ben daarom een stuk gaan rijden in de hoop iemand tegen te komen die de band kon plakken/vervangen. Uiteindelijk een groep Vietnamezen gevonden die uiteraard een veel te hoge prijs vroegen. Na flink afdingen wat een hoop gelach van de Vietnamezen opleverde, is er 1tje meegekomen om de band te plakken. Zo konden we met enige vertraging toch gewoon verder, alleen zijn we wel direct van deze route afgegaan aangezien het risico toch wat hoger was dan we aanvankelijk dachten.
We vervolgden onze reis via Hue, een historische stad die ons persoonlijk wat tegenviel en ons vooral doet herinneren aan de bieries van 30 cent per 0,45 liter, naar Danang. Van Hue naar Danang is een klein stukje waar je als je doorrijdt maximaal een halve dag over doet. Tijdens deze rit kom je echter langs de Hoi van Pass, welbekend van onder andere Top Gear. Het is werkelijk een schitterende bergrit langs het water en is in 1 woord AMAZING!!!!! De lucht was strakblauw en het uitzicht was echt adembenemend! Omdat we deze pas ook nog eens zelfs mochten rijden met onze bikes voelde dit echt als 1 van de beste momenten van onze reis so far. Na vele stoppen, fotos en filmpjes kwamen we aan in Danang, een stad die volgens velen nauwelijks de moeite waard is om een paar dagen te blijven. Wij hadden echter een volkomen andere mening want het was een erg mooie, moderne stad met diverse prachtige bruggen als de Erasmusbrug, een of andere Dragon bridge en diverse mooie en hoge gebouwen. Wat wellicht ook meetelde is dat we eindelijk voor de eerste keer deze trip een heeeerlijk strandje konden pakken, met mooi uitzicht op de bergen en met wit zand!! Daar waren we wel erg aan toe na al die intensieve dagen met de motorbike zeg pffff. ’s Avonds zijn we naar de Monkey Mountain gereden voor een mooie zonsondergang (hadden we ons laten vertellen). Helaas liet onze planning wat te wensen over en was het rijden verder dan gedacht dus kwamen in het pikkedonker aan op het bovenste puntje van de berg. Desalniettemin hadden we een erg fraai uitzicht over Danang by night! Het volgende stadje wat we aandeden was Hoi An, een plaatsje waar juist de meeste backpackers erg positief over zijn. Dit plekje viel ons beiden dan weer tegen, mede door de hoge verwachtingen. Het was een gezellig plekje met veel lampionnen en kleermakers, maar daar was ook wel het meeste mee gezegd. Na het bezoeken van My Son (eeuwenoude overblijfselen van nederzettingen van de Champa stam) besloten we dan ook om door te reizen en tempo te maken richting het zuiden.
We vervolgden de trip richting het binnenland, langs de kleine dorpjes en weg van de toeristische steden en stranden. Enerzijds wel weer leuk, anderszijds weer dramatisch aangezien het nagenoeg onmogelijk is om alleen een rijst met een eitje te bestellen. De 4 dagen daarna besloten we flink door te karren, vroeg op te staan en veel kilometers te maken. Dit ging allemaal redelijk voorspoedig, ondanks alle Vietnamezen die met deze 2 knappe Hollanders op de foto willen. In 1 van de kleine dorpjes werden we ook nog uitgedaagd voor een potje tafeltennis tegen een aantal locals (was een soort tafeltennis vereniging). Een aantal konden hun geluk niet op toen we het tegen ze op wilden nemen en ook nog wat tegenstand gaven ook. Uiteindelijk konden de groepsfotos met nagenoeg de hele vereniging ook niet ontbreken. Erg leuke ervaring! We vervolgden onze reis na een mooie waterval naar Mui Ne, wat al bijna onze eindbestemming was. Hier hebben we weer een heerlijk stranddagje gepakt. Mui Ne staat echter bekend om haar grote zandvlaktes. Van het een op andere moment gaat de natuur over in een woestijn, heel apart om te zien! Er waren zelfs twee ‘woestijnen’, 1 met wit zand en de ander met roodkleurig zand, erg mooi! Na Mui Ne trokken we daar naar onze eindbestemming van de bikes: Ho Chi Minh City (het vroegere Saigon). Net als in Hanoi was het vanwege het drukke verkeer een vak apart om de stad zonder kleurscheuren binnen te komen, maar elke minuut langer op onze bikes voelde als een zege aangezien het de laatste kilometers waren op onze racemonsters. In HCMC hebben we de bikes uiteindelijk voor een leuk bedrag verkocht. We zijn het er over eens dat dit misschien wel de tofste ervaring was tot nu toe!! We hebben de meeste sicke views gezien en we hadden dit voor geen goud willen overslaan. Het ontwijken van de Vietnamezen in het verkeer was wel echt een vak opzich (zonder kijken invoegen op de snelweg, 100 meter spookrijden op de snelweg, rechts inhalen en iedereen die altijd voorrang eist), de vele mechanic stops waren ook allesbehalve ideaal en de weg was ook niet overal even best, maar het was het zeker waard!
In HCMC hebben we ook de hoogste skybar van de stad in de Financial Tower bezocht by night, samen met een Nederlandse en Deense guy en onze Vietnamese maat die we eerder hadden ontmoet in Laos. Het uitzicht over een verlicht HCMC was erg mooi en zeer de moeite waard. De prijs van de drankjes waren, zelfs voor Nederlandse begrippen, echter niet om over naar huis te schrijven. Na nog een aantal avonden uit te zijn gegaan, zijn we verkast naar onze Vietnamese maat Nghia. Hij nodigde ons namelijk uit om een kijkje te nemen bij hem thuis. Rick, ook een Nederlander, ging ook mee en wat we daar aan troffen hadden we niet helemaal verwacht. Het was namelijk een erg mooi huis met 4 verdiepingen en een mooie inrichting. Bij Vietnamezen is het ook gebruikelijk dat de kinderen in dat huis blijven wonen tot de ouders overlijden. Zo woont zijn 30-jarige broer die al getrouwd is en een kind heeft daar ook nog. Nog een beetje beduusd door dit allemaal mochten we aanschuiven bij het avondeten. Het was wel duidelijk dat zijn moeder erg uitgebreid had gekookt. Vis, pork, chicken, meat rolls, salades en nog veel meer. Bovendien is het een belediging om niet veel te eten dus wij hebben ons helemaal tonnetje rond gegeten tot we echt niet meer konden! Gelukkig was het wel lekker en zijn we na een potje kaarten in slaap gevallen. De volgende dag merkte ik dat het bij mij toch niet helemaal goed was gevallen en ik weer eens aan het diareetje was De volgende ochtend stond het ontbijt echter om 10.00 uur al weer vroeg klaar. Ik had echt totaal geen trek en Rick en Frank zaten ook nog aardig vol van de dag ervoor. Toch het een en ander gegeten. Rick moest hierna snel weg aangezien hij met de motorbike die dag nog 200 km moest rijden. Maarrrrr, dit kan natuurlijk niet zonder lunch! Dus om 10.30 zaten we alweer aan de lunch met een bierie, wat zeker weer erg lekker was maar waar wij nou nog niet echt heel veel behoefte aan hadden. Desondanks waren zijn ouders echt schatjes die je gewoon niet teleur wilde stellen. Na toch weer het een en ander naar binnen te hebben gewerkt hebben we nog een foto gemaakt. De vader ging zich hier zelfs speciaal voor omkleden in zijn nette outfit. Al met al was het echt een hele toffe ervaring om iets dergelijks mee te maken! Onze laatste dag in HCMC hebben we besteed aan de Cu Chi tunnels. Met de scooter die we mochten lenen van de vader van Nghia, zijn we naar de opstapplek gereden die ons naar de tunnels bracht. De tunnels werden gebruikt als verblijfplaats onder de grond gedurende de Vietnam oorlog om niet te worden ontdekt door de Amerikanen en off the radar plannen te smeden tegen hen. Het was erg interessant en indrukwekkend en we hebben zelf ook nog door een 50 meter lange tunnel gekropen. Het gangenstelsel zelf was toentertijd honderden kilometers lang met meerdere verdiepingen. Wellicht het gaafste van die dag was dat we met echte guns mochten schieten op de shooting range, HOE VET IS DAT! Het enige waarmee wij ooit hadden geschoten was een AK47 in Call of Duty voor de Playstation en nu konden we gewoon met een echte AK schieten!! Dit was wel echt een hoogtepuntje, ondanks dat het snel voorbij is, maar de adrenaline die het geeft is echt geweldig.
Hierna zijn we doorgaan naar een nieuw land: Cambodja! Na een busreis van 11 uur kwamen we aan in Sihanouville. De volgende dag namen we hier de ferry naar Koh Rong, een prachtig eiland ten zuiden van Cambodja. De parelwitte stranden die we ooit wel eens op fotos hadden gezien, lagen gewoon hier!! Hier hebben we twee dagen heerlijk gechilld en helaas ook flink verbrand. Na deze stop zijn we verkast naar de hoofdstad Phnom Penh, waar we op het moment van schrijven ook zitten. Vandaag zijn we hier naar de bekende Killing Fields en het Tuol Sleng museum geweest en dit was erg indrukwekkend. Tijdens het regime van Pol Pot vanaf 1975 zijn er in 3,5 jaar tijd 3 000 000 Cambodjanen vermoord door landgenoten. Pol Pot streefde een communistische staat na met gelijkheid voor iedereen en degenen die opgeleid waren, bijv, leraren, mechanics, students, maar ook mensen met puur en alleen een bril op hun hoofd, werden gestuurd naar de Killing Fields. De bezichtiging incl audio tour was erg indrukwekkend en gaf een erg goed beeld van wat er zich toen heeft afgespeeld. Meest aangrijpende was een memmorial met daarin duizenden schedels van Cambodjanen die toen zijn vermoord. Niet het leukste deel van onze reis, maar toch zijn we erg blij dat we het gezien hebben.
Inmiddels alweer de hoogste tijd om af te ronden, want het is alweer een aardig lang verhaal geworden. Eerst maar is Feyenoord supporteren in een plaatselijke bar!
Liefs en groetjes uit Cambodja
Tim & Frank
Onze vorige blog is inmiddels alweer bijna een maand geleden dus het is hoog tijd voor een update. Het begint een cliché verhaal te worden maar in deze ruime drie weken hebben we alweer zoooveel meegemaakt dat ik me best ga doen om het kort te houden.
Na ons vorige verhaal zijn we met onze bikes verder naar het zuiden van Vietnam gereden. Na het plekje Phong Na in het midden van Vietnam hadden we twee opties voor naar het zuiden: De oosterlijke en westerlijke Ho Chi Minh trail. We hadden al veel verhalen gehoord dat voornamelijk de westerlijke route onwijs mooi was, dus besloten deze te nemen. Zoals op elke reisdag besloten we tot welk plekje we die dag ongeveer wilden komen en zijn na te tanken op pad gegaan. We hadden allebei nog maar een beetje water bij ons maar besloten toch te gaan rijden omdat we onderweg net als altijd toch wel wat kleine shops zouden tegenkomen... Toch??? Niet dus... Een geluk voor ons dat we die ochtend nog hadden getankt want de route die wij namen was een weg door hoge bergen, met ontelbaar veel bochten. Toen we de kaart wat gedetailleerder bekeken bleek deze weg ook nog is 200 km te duren. Gelukkig deden onze bikes het goed want het zou op zn zachtst gezegd nogal kut zijn als er hier wat zou gebeuren.... En uiteraard, na 2 uur rijden, lekke band. Geen spullen bij ons, maximaal om het kwartier kwam je eens iemand tegen en voor de rest overgeleverd aan de natuur.... Zo erg was het gelukkig ook weer niet want we hadden tenslotte nog een bike. Ik ben daarom een stuk gaan rijden in de hoop iemand tegen te komen die de band kon plakken/vervangen. Uiteindelijk een groep Vietnamezen gevonden die uiteraard een veel te hoge prijs vroegen. Na flink afdingen wat een hoop gelach van de Vietnamezen opleverde, is er 1tje meegekomen om de band te plakken. Zo konden we met enige vertraging toch gewoon verder, alleen zijn we wel direct van deze route afgegaan aangezien het risico toch wat hoger was dan we aanvankelijk dachten.
We vervolgden onze reis via Hue, een historische stad die ons persoonlijk wat tegenviel en ons vooral doet herinneren aan de bieries van 30 cent per 0,45 liter, naar Danang. Van Hue naar Danang is een klein stukje waar je als je doorrijdt maximaal een halve dag over doet. Tijdens deze rit kom je echter langs de Hoi van Pass, welbekend van onder andere Top Gear. Het is werkelijk een schitterende bergrit langs het water en is in 1 woord AMAZING!!!!! De lucht was strakblauw en het uitzicht was echt adembenemend! Omdat we deze pas ook nog eens zelfs mochten rijden met onze bikes voelde dit echt als 1 van de beste momenten van onze reis so far. Na vele stoppen, fotos en filmpjes kwamen we aan in Danang, een stad die volgens velen nauwelijks de moeite waard is om een paar dagen te blijven. Wij hadden echter een volkomen andere mening want het was een erg mooie, moderne stad met diverse prachtige bruggen als de Erasmusbrug, een of andere Dragon bridge en diverse mooie en hoge gebouwen. Wat wellicht ook meetelde is dat we eindelijk voor de eerste keer deze trip een heeeerlijk strandje konden pakken, met mooi uitzicht op de bergen en met wit zand!! Daar waren we wel erg aan toe na al die intensieve dagen met de motorbike zeg pffff. ’s Avonds zijn we naar de Monkey Mountain gereden voor een mooie zonsondergang (hadden we ons laten vertellen). Helaas liet onze planning wat te wensen over en was het rijden verder dan gedacht dus kwamen in het pikkedonker aan op het bovenste puntje van de berg. Desalniettemin hadden we een erg fraai uitzicht over Danang by night! Het volgende stadje wat we aandeden was Hoi An, een plaatsje waar juist de meeste backpackers erg positief over zijn. Dit plekje viel ons beiden dan weer tegen, mede door de hoge verwachtingen. Het was een gezellig plekje met veel lampionnen en kleermakers, maar daar was ook wel het meeste mee gezegd. Na het bezoeken van My Son (eeuwenoude overblijfselen van nederzettingen van de Champa stam) besloten we dan ook om door te reizen en tempo te maken richting het zuiden.
We vervolgden de trip richting het binnenland, langs de kleine dorpjes en weg van de toeristische steden en stranden. Enerzijds wel weer leuk, anderszijds weer dramatisch aangezien het nagenoeg onmogelijk is om alleen een rijst met een eitje te bestellen. De 4 dagen daarna besloten we flink door te karren, vroeg op te staan en veel kilometers te maken. Dit ging allemaal redelijk voorspoedig, ondanks alle Vietnamezen die met deze 2 knappe Hollanders op de foto willen. In 1 van de kleine dorpjes werden we ook nog uitgedaagd voor een potje tafeltennis tegen een aantal locals (was een soort tafeltennis vereniging). Een aantal konden hun geluk niet op toen we het tegen ze op wilden nemen en ook nog wat tegenstand gaven ook. Uiteindelijk konden de groepsfotos met nagenoeg de hele vereniging ook niet ontbreken. Erg leuke ervaring! We vervolgden onze reis na een mooie waterval naar Mui Ne, wat al bijna onze eindbestemming was. Hier hebben we weer een heerlijk stranddagje gepakt. Mui Ne staat echter bekend om haar grote zandvlaktes. Van het een op andere moment gaat de natuur over in een woestijn, heel apart om te zien! Er waren zelfs twee ‘woestijnen’, 1 met wit zand en de ander met roodkleurig zand, erg mooi! Na Mui Ne trokken we daar naar onze eindbestemming van de bikes: Ho Chi Minh City (het vroegere Saigon). Net als in Hanoi was het vanwege het drukke verkeer een vak apart om de stad zonder kleurscheuren binnen te komen, maar elke minuut langer op onze bikes voelde als een zege aangezien het de laatste kilometers waren op onze racemonsters. In HCMC hebben we de bikes uiteindelijk voor een leuk bedrag verkocht. We zijn het er over eens dat dit misschien wel de tofste ervaring was tot nu toe!! We hebben de meeste sicke views gezien en we hadden dit voor geen goud willen overslaan. Het ontwijken van de Vietnamezen in het verkeer was wel echt een vak opzich (zonder kijken invoegen op de snelweg, 100 meter spookrijden op de snelweg, rechts inhalen en iedereen die altijd voorrang eist), de vele mechanic stops waren ook allesbehalve ideaal en de weg was ook niet overal even best, maar het was het zeker waard!
In HCMC hebben we ook de hoogste skybar van de stad in de Financial Tower bezocht by night, samen met een Nederlandse en Deense guy en onze Vietnamese maat die we eerder hadden ontmoet in Laos. Het uitzicht over een verlicht HCMC was erg mooi en zeer de moeite waard. De prijs van de drankjes waren, zelfs voor Nederlandse begrippen, echter niet om over naar huis te schrijven. Na nog een aantal avonden uit te zijn gegaan, zijn we verkast naar onze Vietnamese maat Nghia. Hij nodigde ons namelijk uit om een kijkje te nemen bij hem thuis. Rick, ook een Nederlander, ging ook mee en wat we daar aan troffen hadden we niet helemaal verwacht. Het was namelijk een erg mooi huis met 4 verdiepingen en een mooie inrichting. Bij Vietnamezen is het ook gebruikelijk dat de kinderen in dat huis blijven wonen tot de ouders overlijden. Zo woont zijn 30-jarige broer die al getrouwd is en een kind heeft daar ook nog. Nog een beetje beduusd door dit allemaal mochten we aanschuiven bij het avondeten. Het was wel duidelijk dat zijn moeder erg uitgebreid had gekookt. Vis, pork, chicken, meat rolls, salades en nog veel meer. Bovendien is het een belediging om niet veel te eten dus wij hebben ons helemaal tonnetje rond gegeten tot we echt niet meer konden! Gelukkig was het wel lekker en zijn we na een potje kaarten in slaap gevallen. De volgende dag merkte ik dat het bij mij toch niet helemaal goed was gevallen en ik weer eens aan het diareetje was De volgende ochtend stond het ontbijt echter om 10.00 uur al weer vroeg klaar. Ik had echt totaal geen trek en Rick en Frank zaten ook nog aardig vol van de dag ervoor. Toch het een en ander gegeten. Rick moest hierna snel weg aangezien hij met de motorbike die dag nog 200 km moest rijden. Maarrrrr, dit kan natuurlijk niet zonder lunch! Dus om 10.30 zaten we alweer aan de lunch met een bierie, wat zeker weer erg lekker was maar waar wij nou nog niet echt heel veel behoefte aan hadden. Desondanks waren zijn ouders echt schatjes die je gewoon niet teleur wilde stellen. Na toch weer het een en ander naar binnen te hebben gewerkt hebben we nog een foto gemaakt. De vader ging zich hier zelfs speciaal voor omkleden in zijn nette outfit. Al met al was het echt een hele toffe ervaring om iets dergelijks mee te maken! Onze laatste dag in HCMC hebben we besteed aan de Cu Chi tunnels. Met de scooter die we mochten lenen van de vader van Nghia, zijn we naar de opstapplek gereden die ons naar de tunnels bracht. De tunnels werden gebruikt als verblijfplaats onder de grond gedurende de Vietnam oorlog om niet te worden ontdekt door de Amerikanen en off the radar plannen te smeden tegen hen. Het was erg interessant en indrukwekkend en we hebben zelf ook nog door een 50 meter lange tunnel gekropen. Het gangenstelsel zelf was toentertijd honderden kilometers lang met meerdere verdiepingen. Wellicht het gaafste van die dag was dat we met echte guns mochten schieten op de shooting range, HOE VET IS DAT! Het enige waarmee wij ooit hadden geschoten was een AK47 in Call of Duty voor de Playstation en nu konden we gewoon met een echte AK schieten!! Dit was wel echt een hoogtepuntje, ondanks dat het snel voorbij is, maar de adrenaline die het geeft is echt geweldig.
Hierna zijn we doorgaan naar een nieuw land: Cambodja! Na een busreis van 11 uur kwamen we aan in Sihanouville. De volgende dag namen we hier de ferry naar Koh Rong, een prachtig eiland ten zuiden van Cambodja. De parelwitte stranden die we ooit wel eens op fotos hadden gezien, lagen gewoon hier!! Hier hebben we twee dagen heerlijk gechilld en helaas ook flink verbrand. Na deze stop zijn we verkast naar de hoofdstad Phnom Penh, waar we op het moment van schrijven ook zitten. Vandaag zijn we hier naar de bekende Killing Fields en het Tuol Sleng museum geweest en dit was erg indrukwekkend. Tijdens het regime van Pol Pot vanaf 1975 zijn er in 3,5 jaar tijd 3 000 000 Cambodjanen vermoord door landgenoten. Pol Pot streefde een communistische staat na met gelijkheid voor iedereen en degenen die opgeleid waren, bijv, leraren, mechanics, students, maar ook mensen met puur en alleen een bril op hun hoofd, werden gestuurd naar de Killing Fields. De bezichtiging incl audio tour was erg indrukwekkend en gaf een erg goed beeld van wat er zich toen heeft afgespeeld. Meest aangrijpende was een memmorial met daarin duizenden schedels van Cambodjanen die toen zijn vermoord. Niet het leukste deel van onze reis, maar toch zijn we erg blij dat we het gezien hebben.
Inmiddels alweer de hoogste tijd om af te ronden, want het is alweer een aardig lang verhaal geworden. Eerst maar is Feyenoord supporteren in een plaatselijke bar!
Liefs en groetjes uit Cambodja
Tim & Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
